David Lynch’in ilk uzun metrajlı filmi Eraserhead yönetmenin sinemasını anlamak, daha doğrusu onun kendine has dünyasında yönünüzü bulmak konusunda önemli ipuçları içerir. Rüyalar ve elbette kâbuslar gerçeküstü bir dünya yaratır. Belki bir iki istisna hariç, bir David Lynch filmi izlerken klasik hikâye anlatımının kurallarıyla pek yol alamayacağınız Eraserhead’de apaçık ortadadır. Onun sineması zaman zaman kaybolmaktan ve tekinsiz olanla yüzleşmekten çekinmemeniz gereken, bilinçdışında çıkılan bir yolculuktur daha ziyade.

Eraserhead ismini başkarakteri Henry’nin gördüğü bir kâbustan alır ama tüm film bir rüya gibi tasarlanmıştır aslında. Hikâyesi ise çekingen bir adam olan Henry’nin baba rolünü gönülsüzce üstlenmesi, prematüre doğduğu için hasta ve deforme bebeğinden giderek daha çok kaçmaya çalışması şeklinde özetlenebilir. Bir erkek olmak ve bir baba olmak rolleri altında ezilen Henry’nin, giderek daha karamsar ve rahatsız edici bir hâl alan zihninin yansımalarını izleriz.  Filmin ziyadesiyle mütevazı bütçesinin etkisini asla hissettirmeyen görsel dünyası kadar, sinema tarihinde o ana değin bir benzeri olmayan, aralıksız düşük frekanslı bir uğultunun eşlik ettiği endüstriyel ses tasarımı da son derece etkileyicidir.