Dünyanın sonu sineması çoğu zaman yıkımın görselliğine takılıp kalıyor: yanan şehirler, çorak manzaralar, yok oluş sahneleri… Oysa genellikle enkazın altında çok daha ürkütücü bir şey gizli; ritüelin çöküşü ve onunla birlikte anlamın çözülmesi. Eddington (2025), Aniara (2018), Dr. Garipaşk (1964), 12 Maymun (1995) ve Dalgakıran (1962) filmlerinde yıkım yalnızca dış dünyada değil; toplumları ve zihinleri bir arada tutan ortak alışkanlıkların, inanç sistemlerinin ve sembollerin yitirilmesiyle de açığa çıkıyor.